Bugün Çapa Tıp Fakültesi’ne gittim ve bedenimi, ben öldükten sonra kadavra olarak kullanılmak üzere bağışladım. Sakin olun, dehşete düşmeyin… Organ bağışı da yapmak istedim (ayrı yerlerde yapılıyor) ancak memur yerinde olmadığı için yapamadım. İlerleyen günlerde o işi de gerçekleştiririm. Bir insanın mezarının olmasını arzu etmesini anlamıyorum… Yalan aslında, elbette anlıyorum çünkü insanlık yüz binlerce yıldır bunlarla beraber yaşıyor. Piramitler diktiriyor bunun için. Fakat benim için bunlar yok hükmünde. Ölünce ne mi olacak? Bir televizyonun kumandasından kapatılması gibi bir şey olacak. Sonrası önemli olmayacak. Hal böyleyken hem insanlığa bir faydam olsun hem de bu hareketi deklare ederek metafizik şeylerin yara almasını sağlayayım dedim. Yaşarken insanlığa gram faydam var mı, bilemiyorum ama artık yaşamıyorken bir faydam olacak. “Beni gittiği kadar kullanın sonra da bana ‘Korkusuz Korkak’taki Mülayim Ters’e yapılanı yapın.” dedim ama doktorlar öyle bir şeyin olmadığını söylediler. Süresiz kadavra olmayı istemek gibi bir seçenek vardı, onu işaretledim. Doktorlar bu hareket için çok mutlu oldular ve teşekkür ettiler. Çünkü ihtiyaç var. Siz de oturun ve mantıklı bir şekilde düşünün bu meseleyi lütfen… Önemli adımlar atmak o kadar da zor olmasa gerek.
Alakasız Not: T1, raylı sistemlerin minibüsüdür.
