Tekrar izlediğim hiçbir filmde ilk izlediğimde hissettiğim etkiden daha güçlüsünü hissetmedim ama sanırım Edward Zwick’in “Glory/Zafer”i beni en çok hayal kırıklığına uğratanı oldu. Yine nefret ettiğim bir durumla karşılaştım bugün. Bir arkadaşım aradı ve sana geliyorum, bir film ayarla dedi. Kendisinin daha önce “Siyah Beyaz” adlı filmi sevdiğini biliyordum. Ayrıca müzisyen; yani sanata, duyarlılığa, inceliğe sırtını dönmemiş biri. Önce insan hikayesine sahip bir bağımsız düşündüm. Sen ne tarz filmler seviyorsun diye sorunca Son Samuray, Cesur Yürek gibi tarihi epikleri sevdiğini söyledi. Hemen aklıma altı sene önce izlediğim ve dokuz verdiğim “Glory” geldi. İnsanoğlu çok değişiyor. O zamanlar patetik bir romantizme sahip olmalıymışım herhalde. Bu filme dokuz verdiğime göre…Artık bu şablon filmler hiç ilgimi çekmiyor. Başı sonundan belli olan tür filmlerini kastediyorum. Hele osuruğundan şimşekler çıkartan kahraman hikayelerine hiç yüz vermiyorum artık. Militarizm sosu da varsa ben almayayım. Sinema tarihini tanımak isteyenler için önemli bir film olabilir, Danzel Washington’un efsanevi sahnesi için de izlenilebilir bu film ama altı buçuktan altı buçuk..
