Bu yazı dizisini epeyce bir zamandır ihmal ettim. Videoları kesmek, biçmek, yüklemek gibi zahmetli bir iş olduğu içindir herhalde. Bugün Bolu gibi bir yerde çok iyi bir Adana kebap yedim. E5 üzerinde, İstanbul yönünde, Çizmeci petrolün yanında Fenerbahçeliler lokali (!) var. İyi Adana kebap yaptıklarını söyleyebilirim. Lezzet durakları listeme aldım kendilerini. Bu Adanayı yerken aklıma Yılmaz Güney’in “Umut” (1970) filmi geldi. Türk sinemasında çığır açan bir filmdir. 1970 yılının koşulları düşünüldüğünde elimizde mükemmele yakın bir film vardır. Aslında Yılmaz Güney’in az sayıda olan toplumcu filmlerinden biridir, belki de en iyisidir. Toplumsal eşitsizlik o kadar naif ve dozunda verilir ki siyasi film diyemezsiniz “Umut” için. Fenerbahçeliler lokalinde Adanayı yerken bu filmdeki Adana kebap sahnesi geldi aklıma. Henüz Adana’da Adana kebap yeme şerefine nail olamadım ama anlatılanlar hiç aklımdan çıkmıyor. Güney’in filmi de Adana’da geçiyor ve adım adım yok olmaya doğru giden arabacı Cabbar’ın hikayesinde dönüm noktası olan define arama macerasının arefesinde, aile kebap yemeye gidiyor. Film siyah beyaz olmasına rağmen ne zaman bu sahneyi görsem ağzım sulanır. Yaşlı kadının yeme sahnesi de beni hep tebessüm ettirir. Paylaşmak istedim. Eylemlerim sürecek..
Fenerliler lokalinde yediğim Adana böyle bir şeydi.
