SİNEK İKİLİSİ

“Seni Maltepe Parkı’na götüreyim,” dedi “yürüyüş yaparız.” Beni evden alıp parka götürecekti sonra da eve bırakacaktı. Yürüyüş yapmayı, özellikle de Maltepe Parkı’nda yürüyüş yapmayı çok sevdiğim için kabul ettim. Daha önce böyle bir park görmemiştim çünkü. Deniz kenarında, düz, gerekli tesislerin hepsine sahip ve son zamanlarda ağaçların büyümesiyle de göz kamaştırıcı bir hal alan bir parktı. Üstelik modern Avrupa şehirlerindeki parklarda olduğu gibi isteyen içki de içebiliyordu. Aklıma, Halkın Mühendisleri İnisiyatifi’nin bu park açılırken yaptığı açıklama geldi. Bu İnisiyatif, Maltepe Parkı’nın bir kent suçu olduğunu tüm basına açıklamıştı. Açıklamayı değil Fox TV, Halk TV bile yayınlamamıştı. Sadece Youtube üzerinden ara ara videolar yayınlayan Derman TV yayınlamıştı açıklamayı. Üstelik de İnisiyatif’in ismini yanlış yazarak. Halkın Mühendisleri İnisiyatifi yerine Halkın İnşaat Mühendisleri İnisiyatifi yazmışlardı ekrana. Ayrıca inisiyatif kelimesini de “insiyatif” şeklinde yazmışlardı.

Yarım saat sonra telefonum çaldı. Ancak 2000’li yıllardaki gibi “Seni düşünüyorum” anlamına gelen, bir seferlik çalma gibi bir çalmaydı. Diğer adıyla çağrı atmak olan şey gerçekleşmişti. O anda benim de cevap olarak çağrı atıp atmamam gerektiğini belirleyemedim. Hazırdım ve hemen çıkacaktım, dolayısıyla benim de “Seni düşünüyorum” çağrısından atmama gerek olmadığını düşündüm.

Tam apartmandan çıkarken arkadaşım bir daha aradı. Bu sefer tek seferlik çalma değildi. Açtım. “Apartmanın önündeyim” dedi. “Tamam, geliyorum ben de. Aramanı duymuştum zaten” dedim. “Ha! Duymadın zannettim” dedi. Hem 2000’li yılların çağrısından atmıştı hem de o hareketine güvenmeyip tekrar aramıştı. Tutarsız davranmıştı arkadaşım ama zaten genelde tutarsız biriydi. Bir önceki hafta sitede tuttuğu evde bunu iyice gözlemlemiştim. Daha önce evliydi ve evi hep eski karısı sayesinde düzenliydi. Kadınların evle erkeklerden daha çok ilgilendiklerini düşünürdüm. Erkeklerin demokrat olmaya çalışıp ev işleriyle uğraşmak isteseler bile kadınlardan direnç yediklerini çok kez gözlemlemiştim. Tanıştığımızdan beri onu tek başına ilk defa o sitedeki evinde görmüştüm ve o kaotik ortamda yaşamını sürdürebilen bir insanın tutarlı olamayacağı yargısına hemen ulaşmıştım.

“Neler düşünüyorum ben” diyerek arabaya doğru hareketlendim. Arkadaşımı tüm tutarsızlığı ve dağınıklığıyla seviyordum. Ben de bir tutarlılık abidesi değildim. Dağınık değildim yalnız. Sehpanın üzerinde olmaması gereken bir objeyi fark etmişsem derhal onu ait olduğu yere götürürdüm. O evde her yerde, olmaması gereken objeler vardı. Arabayı görünce aklıma o ev ve pejmürde hali geldi.

Arabayı görmüştüm. Sonradan öğreneceğim üzere 1999 model bir Hyundai Accent idi. Mevcut rengine bakınca orijinal renginin kırmızı olduğunu düşündüm önce. Mavi de olup olamayacağını çok kısa bir süreliğine aklımdan geçirmedim değil. Arabanın kaputu üzerinde boyayla neredeyse bütünleşmiş olan kuş dışkısı dikkatimi çekti önce. Bunlardan iki, üç tane vardı kaputun üzerinde. Kuş dışkılarında bulunan bir maddenin araba boyalarına zarar verdiklerini, hatta onları söktüklerini okumuştum bir yerlerde. Sanki bu dışkılar boyayı söküp boyanın altındaki zeminle bütünlemiş gibiydiler.

Arkadaşım arabanın içinde duruyordu. Telefonuyla ilgileniyordu. Geldiğimi görmedi. Kapıyı açarak içeri girmek istedim. Kapı açılmadı. Kapıyı açmaya çalışınca arkadaşım geldiğimi fark etti ve arabayı durdurdu. Ne yapacağını merak ederek kendisini izlemeye başladım ki arabanın anahtarını yerinden çıkartıp uzaktan kumandayla kapıyı açtı. Ne düşüneceğimi bilemiyordum. O halde kapıyı açtım ve içeri girdim. Kapının ancak o şekilde açıldığını söyledi önce ve sonra tokalaştık.

Yüzeysel bir hal hatır sorma diyalogu yaşadık. Bu diyaloglar bana hep yüzeysel gelirdi. Bir sorun olduğu ve o buluşma o sorunu konuşmak üzere kesildiği zaman hal hatır sorma diyalogları alabildiğine samimi oluyordu. O anlarda kimse hal hatır sorma diyalogunu uzatmayıp direkt konuya giriyordu. Sorunların konuşulmayacağı diyaloglarda hal hatır sormalar yasaklansa işime gelirdi. Öyle bir dünyada yaşamadığımız için o diyaloga girdik ve arkadaşım Maltepe Parkı’na doğru arabayı hareket ettirdi.

Arabanın içinde dikkatimi ilk çeken şey vites kolunun başı oldu. Orada her zaman görmeye alışık olduğumuz o yuvarlak nesne yoktu. Onun yerine arkadaşım bir tuvalet kâğıdı rulosunu oraya iliştirmiş ve etrafını koli bandıyla sarmalamıştı. Arkadaşımın elinin terinden olsa gerek adını o anda koyamadığım o şey de epeyce bir yıpranmış görünüyordu. Vites kolunun hemen önünde bir boş alan vardı. Orası çeşitli kâğıtlarla ve nesnelerle doluydu. İlerleyen dakikalarda o kâğıtların ne olduklarına bakabilecek fırsatı bulabilecektim. Ufak detaylarla ilgileniyordum çünkü! Hatta bu, bir ilgiden ziyade bir rahatsızlık gibiydi. Kâğıtların içerisinde neler yoktu ki! 2018 yılına ait bir benzinci faturası vardı örneğin. En eskisi o olduğu için dikkatimi çekmişti, zira oldukça fazla benzinci faturası vardı. Tuborg marka biranın şişesinin üzerinde yer alan etiketler vardı sonra… Çok soğuk olan bira şişesinin üzerinden büyük bir keyifle, tek hamlede çıkartılmış ve oraya bırakılmış olmalıydılar. Üzerinde kafiyeyle yazılmış ve gelmiş geçmiş en kötü şiirin olduğu bir sakız kabı vardı sonra… Dondurma çubuğunun üzerindeki çikolata kalıntıları ben onu elime alır almaz döküldüler. Arkasına tükenmez kalemle bir şeyler çizilmiş bir kartvizit elime geçti sonra. Eskiden kartvizitlerin arkalarına birtakım cümleler yazılıp sahte imzayla kartvizitin sahibine birtakım hukuki yaptırımlar yapılabiliyordu. Bir terslik vardı bu işte! Bu olay 90’lı yıllarda görülen şeylerdendi. Yani o kartvizit en az 20 yıldır ve hatta neredeyse araba alındığından beri orada olmalıydı. Ruj silinmiş bir peçete, spor bahis kuponları, “Sofi’nin Dünyası” reklamlı kitap ayracı, kaskatı kesilmiş bir sakız, dolma kalem ucu, arkadaşımın düğün davetiyesi… O bölgede bulunan en enteresan şey bir adet torpildi. Evet, çocukluğumuzda patlattığımız torpillerden. Onu çakmakla yakıp arabanın arka koltuğuna atarak bir eşek şakası yapmayı düşündüm ama sonra torpilin arabayı havaya uçurabileceğini aklıma getirerek bu fikirden vazgeçtim.

Gözlerimi arabanın içinde gezdirmeye devam ettim. Bu esnada arabanın dışında yani camın üstünde, tam da benim önümde sileceğin olması gereken yerde değil de camın ortasında öylece durduğunu fark ettim. Arkadaşıma o durumun ne olduğunu sormadım çünkü bazı bazı durumların ne olduklarını soracak olsaydım yürüyüşü yapamayacaktık. Oto teyp dikkatimi çekti. Bunlardan görmeyeli yıllar oluyordu. Bir kaset vardı üzerinde. Çekip baktım ve Bulutsuzluk Özlemi’nin 2001 tarihli “Best Of” kaseti olduğunu gördüm. Bu grup her beş senede bir “Best Of” albümü yayınlıyordu ve bildik üç, dört parçayı o albüme okuyordu. Kaseti ittim ve “Hiçbir kere hayat bayram olmadı” diye başlayan şarkı sözlerini işittim. Hiçbir kelimesindeki R harfini telaffuz etmeye kalkışınca parçayı söylemenin zorlaştığını o anda fark ettim. Bu parçada, Karadeniz türkülerindeki ses yutmalarına benzer bir olay olduğunu ilk kez görüyordum.  

Direksiyon simidi üzerinde piton derisi bir kılıf vardı ve yer yer yırtılmıştı. Piton derisinden direksiyon kılıfı yapmak fikrinin ilk kez kimin, nerede, hangi durumda aklına gelmiş olduğunu düşündüm kısa bir süreliğine. Sonra gözlemlerime devam ettim. Kapıların üstlerinde bulunan saklama alanlarında boş su şişeleri olduğundan emindim. Gözlerimi oraya çevirdim ve buruşturulmuş çok sayıda su şişesinin orada olduğunu gördüm. Muhtemelen alan kazanmak amacıyla yapılmıştı buruşturma işi. Cips kapağı, dondurma kâğıdı, yaz aylarında olmamıza rağmen kurumuş mandalina kabuğu da seçilebiliyordu yığın içerisinde. Çok derinlerde bir nesne dikkatimi çekti. Kısa bir anlığına onun bir kadın pedi olduğunu düşünmedim değil! Diğer nesneleri yerlerinden ederek onun tam olarak ne olduğuna bakmaya üşendim.

Bu esnada arkadan belli belirsiz sesler geldiğini duydum. “Bu ses ne” diye sorduğumda oğlanın hamstırının arka koltukta olduğunu söyledi. Oğlana hemstır almak konusunda söz verdiğini ama o annesine gidince evde onun bulunmasından hoşlanmadığı için hemstırı arabada tuttuğunu söyledi. Hemstır evde bulunmaktan hoşnut olur muydu acaba. Hamsterın arkada olduğunu söylerken acaba kafesinin içinde olduğunu mu kastediyordu? Bunu düşünerek yola bakıyordum ki birden bir ambülans sesi duydum. Ses klasik bir ambülans sesinden ziyade popüler şarkılara atılan remix ritimleriyle çalan bir ambülans sesiydi. Şaşkınlıktan küçük dilimi yutacaktım. Etrafıma bakındım. Ses çok yakından geliyordu. Arkadaşım “Hay bin kunduz” dedi ve arabayı kenara çekti. Arabadan çıkmamı rica etti, ben de arabadan çıktım. Sesin alarm olduğunu o anda anladım. Arkadaşım uzaktan kumandayla arabanın kapısını kapatmaya çalışıyordu ama bir türlü kapı kapanmıyordu. Bu bozuk alarm yüzünden çok defa şikâyet edildiğini ama gittiği ustaların alarmı sökmeyi başarmadıklarını anlattı. Alarmı nasıl oluyor da sökemediler diye düşündüm. Arkadaşım tek bir çare olduğunu söyledi. Krikoyla arabayı yukarı kaldırınca alarmın susacağını söyledi. İşe giriştik. Arabayı kaldırdık ve alarm sustu. Etrafta bizi videoya çeken insanlar vardı. Yolculuğumuz kaldığı yerden devam etti.

İçeri girdiğimizde ortamın çok sıcak olduğunu gördüm. “Ne oldu böyle” diye sorduğumda arabayı durdurunca motor sıcaklığının olduğu gibi içeriye verildiğini söyledi bana. Bu soruna da bir türlü çözüm bulamadığını anlattı. Maltepe’ye varmak üzereydik. Çok ilginç bir deneyim oluyordu benim için bu yolculuk.

Nihayet Maltepe Parkı’na vardık. Arabayı otoparka çekmek üzere otopark gişesine doğru yanaştık. Birden bir bomba atılmış gibi bir ses geldi. Epeyce ürkmüştüm. Korku dolu bakışlarla arkadaşıma baktım ve “Yine ne oldu” diye sordum. El frenini erkeklere özgü bir şekilde sertçe çekti ve “Hiçbi’ şey” dedi. İndi.  

Kendisini altı aydır görmüyordum. Bu süre içerisinde boşanmıştı. Bir insana ancak maddi yardımda bulunabileceğine inanırdım. Kimse kimseye manevi yardımda bulunamazdı. Veya bir insan önemli bir seçim yapacaksa diğeri ona doğru seçeneği seçme konusunda yardımcı olabilirdi. Başına kötü bir şey gelmiş bir insana teselli verme işini hiç beceremediğim ve de param da olmadığı için kendisini arayıp kendisiyle yapay diyaloglara girmemiştim. Yeterince param olsaydı, tanıdığım ve başlarına bir şey gelmiş insanları aramak yerine hesaplarına direkt para yatırırdım. Teselli veriyor gibi görünmekten daha büyük bir sahtekârlık az bulunurdu bana göre. İki taraf da söylenilenlerin yalan olduğunu bildiği halde bu oyunu neden devam ettirirlerdi ki… Zaten o da bu konularda bana yakın düşünüyordu ki onu aramayıp, sormadığım için bana tepki göstermemişti. Bir gün görüşmek de istedi. Görüşmemiz eski rutininden sapmamış bir görüşmeydi. “Siteden ev tuttum,” demişti “bana gel de maç izleyip kafa dağıtalım.”

İsmini verdiği sitenin önündeydim birkaç gün sonra. Dış kapıya ulaşmıştım. Güvenlik kulübesi gibi bir şey bekliyordum ki kapalı bir kapı buldum önümde. Kapının yanında, apartmandaki evlerin zillerini çalmaya yarayan o elektronik cihazdan vardı ancak çalışmıyor gibiydi. Ekranı kapalıydı. Hafifçe kapıyı itmek geldi aklıma. İttim ve kapının açıldığını gördüm. İçeriye doğru girdim. Duvarla çevrilmiş dar bir alandı burası. Sağ tarafımda içine ancak bir plastik sandalyenin sığacağı kadar büyük olan bir kulübe vardı. İçinde de bir plastik sandalye vardı zaten. Kol dayama yeri kırık olan bir plastik sandalye…

Sol tarafta bir çardak vardı. Bir kadın yıkadığı yatak yünlerini çardağın üzerine seriyordu. Alt taraflarına hiçbir şey girmemiş iki oğlan çocuğu da kadının etrafında ağlayarak dolanıyorlardı. Kadın önce “Allah belanızı versin!” dedi ve sonra da sırayla ikisine birer tokat atıp çocukları yere serdi. Ağlamalar rahatsız edici olmaktan çıkıp dayanılmaz boyutuna erişti.

Sağımda ve solumda ne olduğunu gördükten sonra önümde ne olduğuna bakmak istedim. Kafamı kaldırdım ve sekiz katlı apartmanı gördüm. Sevgili dostumun site dediği yaşam alanı; ön avlusu duvarla çevrilmiş, güvenliği ve otoparkı olmayan yüksekçe bir apartmandı.

Kapıya doğru yaklaştım. Eski alışkanlıktan olsa gerek apartmanın üstünde apartmanın adını belirten bir tabela vardı. “Kardeşler Apt. No: 32” yazıyordu tabelanın üstünde. Hemen tabelanın yanında belediyenin yeni numaralandırma sistemi sonucunda verilmiş olan yeni numarası vardı apartmanın. Lacivert ve beyaz olan bu tabelada 18 yazıyordu. Kapının sağ tarafında ise kırmızı ve beyaz renklerde yazılmış olan 12 numarasını gördüm. Kapıyı iterek içeri girdim.

2 numaralı daireye doğru ilerlerken korkunç bir gürültü duydum. Apartmanın dış kapısı büyük bir gürültüyle kapanmıştı. Kapının pistonlu olduğunu farz ettiğim için kapıyı bırakıp ilerlemiştim ancak pistonun bozuk olmasından dolayı kapı büyük bir gürültüyle kapandı. Bu esnada arkadaşımın kapıyı açmış ve bana bakıyor olduğunu gördüm.

Dış kapının sesini duyduğunu, o yüzden evin kapısını açtığını söyledi. İçeri girdim. İçeride cam açılmadan kurutulmuş çamaşır kokusu vardı. Ayakkabılarımı çıkardım ve plastik ayakkabılığın üstüne bıraktım. Ayakkabılarımı bırakmanın şiddetiyle, plastik ayakkabılık düşecek gibi oldu. Kenarlarındaki derin alanlarda artık toprak niteliği kazanmış tozlar da biraz havalandı bu yüzden. Arkadaşım salona geçmişti bu esnada. Birbirimizin evlerine gidince klasik diyaloglara girmezdik. Öpüşmezdik de, el sıkışırdık. İkimiz de erkeklerle öpüşmekten nefret ederdik. Bir salgın hastalık çıksa da öpüşme ritüeli unutulsa diye içimizden geçirirdik. Eve gelen kişi mutfakta ve banyoda ihtiyaç duyduğu her işi kendisi yapardı.

Ben de öyle yaptım. Önce elimdeki biraları dolaba koymak istedim. Mutfağı buldum. Bir banyo camı kadar büyüklükte olan bir penceresi vardı. Tezgâh denilebilecek yer, yıkanmış bulaşıkları koymaya yarayan o plastik şeyle neredeyse dolmuş gibiydi. Bulaşıklar yıkanmış değildi. Lavabonun içinde bir teflon tava vardı. Üzerinde kurumaya yüz tutmuş sucuklu yumurta görülüyordu. Tavanın üzerinde iki, üç tane de izmarit ve bolca sigara külü vardı. Hayatımda hiç görmediğim kadar büyük olan bir cam bardak da dibindeki kolayla beraber lavabonun içindeydi. Beklemekten sertleştiği net bir şekilde belli olan iki, üç dilim tava ekmeği de lavabonun içindeydi. Tezgâhın diğer tarafında ise içinde hala biraz salçalı makarna olan bir teflon tencere vardı. Markası Gülay idi. Gülay’ın Ü’sü solmuştu ama o anda içimden onun Gülay’dan başka bir şey olup olmadığını hesap etmek gelmedi.

Tek kapılı buzdolabını açtım. İçinde bir beyaz tabağa kalıp olarak konmuş ve bölge bölge tırtıklanmış olduğu belli olan beyaz peyniri gördüm önce. Üzerine streç film geçirilmemişti. Yanındaki zeytin ezmesinin kutusunun üzerinde Berk yazıyordu. Zeytin ezmesinin yanında plastik bir kabın içerisindeki Ülker Çokokrem görülüyordu. Kâğıtla üzeri tam kapatılmadığı için çokokremin üzerindeki ekmek kırıntılarını görebildim. Ayrıca tam ortasında salatalık turşusuna benzeyen bir iz vardı. Muhtemelen arkadaşım oraya bir parmak atıp, parmağındaki çokokremi yalamıştı.

Biralarımı arkadaşımın Kırmızı Tuborg’larının yanına koydum. Pencere kapalı olduğu için mutfağı biraz havalandırmak istedim. Buzdolabının kapısı açık olduğunda mutfakta hareket edecek yer kalmıyordu. Buzdolabının kapısını kapattım ve ilerledim. Pencereyi açarken toz dolu metal sineklik yere düştü ve ortalık toz dumanı oldu. Orayı öylece bıraktım ve ellerimi yıkamak üzere banyoya gittim.

Banyo kapısının tutacağı paslandığı için hareket etmiyordu. Kapıyı iterek içeri girdim. Banyodan biraz daha geniş bir alandı. Dikkatimi ilk çeken şey İhlas su ısıtıcısı olmuştu. Onlardan hala var olduğunu bilmiyordum. Doğalgaz kullanılan bir şehirde hala İhlas su ısıtıcısını görmek beni şaşırttı. Samsun’da yaşıyorken çok boğuşmuştum onunla. Kış günleri bir numaralı kademeyle banyo yapamazdın. Üç numaralı kademe kışın bile yanıklara sebep olabilirdi. Ayrıca üçüncü kademeyi açtığında elektriğin her an suya karışıp seni kömüre çevireceğini sanırdın. İki numaralı kademe ise bir dakika süreyle istikrarlı bir şekilde çalışmazdı. Düğmenin ikide olduğunu görürdün ama su sık sık bir ve üç numara performansı verirdi. Yoksa doğalgazı yok muydu evin? Bunu arkadaşıma sormaya cesaretim yoktu. Belki eski kiracı tembel biri olduğu için yıllarca onu oradan sökmemişti. Kafamda deli sorularla lavaboya doğru yöneldim.

Aslında yöneldim derken bir hareketi kastetmiyorum, yönümü lavaboya doğru çevirdim demek istiyorum çünkü banyo da tıpkı mutfak gibi pek hareket edilecek kadar büyük bir yer değildi. Yerden yükselen pembemsi lavabonun üstünde yeşil mutfak süngerlerinden biri vardı. Üzerinde de bir sabun. Lavabonun diğer tarafında bir naylon kap içerisinde diğer üç sabun vardı. Naylonun üzerinde su damlaları vardı. Duvara çakılmış ve paslanmış olduğu görülen bir çivinin üzerinde havlu vardı. Kalıp sabunları en son 2003 yılında yaptığım Samsun Ankara seyahatinde otobüsümün lastiği patladığı için durmak zorunda kaldığımız yol üstü lastikçisinin tuvaletinde görmüştüm.

Ellerimi suyla yıkadım. Havlu epeyce ıslaktı. Kâğıt havlu da yoktu. Böyle zamanlarda hep yaptığım gibi ellerimi ceplerimin içinde kuruladım. İçeri geçtim.

Kapıdan girdiğimde sol tarafta, arkadaşımın plastik bir masanın üstündeki epeyce tozlu laptopta bir şeylerle uğraştığını gördüm. İşinin biraz sonra biteceğini söyledi. O esnada etrafı inceledim. Hemen sol ayağımın yanında, yerde Skil marka bir matkap vardı. Skil’in İngilizce beceri anlamına gelen “skill” kelimesi olup olmadığını merak ettim. Plastik masanın önünde iki tane plastik oturak vardı. Biri krem renginde diğeri de gri renkteydi. Masaya uzanan üçlü fiş salonu ortadan ikiye ayırıyor gibiydi. Masanın üstünde tütün ve tütün sarma aparatı vardı. Kül tablası taşmak üzereydi, hatta taşmıştı. Bilgisayarın yanında Püsür adlı popüler edebiyat dergisi vardı. Üç tane de kitap vardı masanın üzerinde. Bunlardan biri “İnanmak Başarmanın Yarısıdır” adlı bir kişisel gelişim kitabıydı. Diğeri Lermantov’dan “Zamanımızın Bir Kahramanı” idi. Sonuncu kitap da 30, 40 sayfalık bir şiir kitabıydı. Şairin adı görülüyordu sadece. Soyadının üzerini Lermantov’un kitabı kapatmıştı. Şairin adı Ali Asker idi. Şiir kitabının adında yalnızca “Gezi’den Kerb…” ifadesi görülüyordu.

Gözlerimi sağa doğru kaydırdım. Tavandan tabana inen iki adet pencere vardı. Üzerinde beyaz bir güneşlik ve tül perde vardı. Pencere açıktı. Birden dışarıda iki, üç oğlan çocuğunu inanılmaz küfürler ederek futbol oynamaya başladılar. Topa da yarın yokmuş gibi vuruyorlardı. Pencerenin önünde kumaşları katlanmış gibi duran bir L koltuk vardı. MDF’nin bittiği yer belli oluyordu. Hatta kenarları yırtıp çıkmıştı MDF. MDF’nin üstünde en fazla beş santimlik bir minder vardı. Koltuğun tam ortasında, sırt dayanılan yerdeki yay sanki belli oluyor gibiydi. Koltuğun yanında bir karton kutu vardı. Sehpa olarak kullanıldığı anlaşılıyordu karton kutunun. Üzerindeki tuvalet kâğıdı hemen dikkatimi çekti. Tuvalet kâğıdının yanında yarısına kadar çay dolu olan bir su bardağı vardı. Su bardağının hemen yanında da bardak poşet çay vardı. Karton kutunun üstüne öylece bırakılmıştı. Bırakıldığı yerin ıslak olmamasından yakın zamanda bırakılmamış olduğunu anladım. Koltuğun üstünde Papağan marka çekirdek de dikkatimi çekti. Yanındaki plastik su sürahisinin içi çekirdek kabuklarıyla doluydu.

Sağa doğru dönmeye devam ettim. Koltuğun tam karşısında bir okul sırası gördüm. Üzerine televizyon konmuştu. Arkadaşım okuldan getirdiği sırayı televizyon sehpası olarak kullanıyordu. Neyse ki sıra masa değil de oturaktı. Sıranın masa olan bölümü olsaydı televizyon yukarıda kalacaktı. Oturak kısmının üstüne televizyonu koyduğu için baş hizasında televizyonu izleyebilecektik. Televizyon YEG marka bir televizyondu. Üzerinde DİVX ve DVDRİP yazıyordu. Sol üst köşesinde sürekli yeşil bir nokta yanıp duruyordu. Messenger’dan mesaj gelmiş, kapalı telefon ekranlarına benziyordu o haliyle. Sıranın yanında bir sandalye vardı. Sandalyenin üzerinde uydu alıcısı vardı. Uydu alıcısının ön tarafındaki kapak bantla tutturulmuştu. Alıcının üstünde de boş bir Kırmızı Tuborg kutusu vardı.

Salonu incelemem bitmişti. Küfür eden oğlan çocukları da gitmişlerdi. Arkadaşım laptopta bir düğmeyi zorluyordu. Koltuğa oturup arkadaşımı beklemeye niyetlendim. Oturup sırtımı koltuğa dayadığımda yay sırtımı rahatsız etti. Azıcık kenara kaydım. Karton kutudan sehpayı önüme aldım. Arkadaşım da işini bitirmişti. Mutfaktan biraları almaya gitti. Bu esnada ben de televizyonu açıp Süper Kupa finalini verecek olan kanalı aramaya başladım. Arkadaşım geldi ve sohbet etmeye başladık. Teselliye ihtiyacı yok gibi duruyordu. Zaten öyle olsaydı ben de ona teselli veremezdim. Para da veremezdim.

Ne zaman şarap içsem ertesi gün başağrısı çekerdim ama o gün kafamda bir tuhaflık yoktu. Bir gün önce, dört yıldır beklettiğim şarabımı içmiştim. Onu özenerek yapmıştım ve özel bir gün için ayırmıştım. Bir önceki gün benim için özel bir gündü.Karantinamın son günüydü. 10 günlük karantina bana o kadar zor gelmişti ki! Pir Sultan’ı düşünmüştüm, Nesimi’yi, Baba İshak’ı, Nazım Hikmet’i! Ne kadar zordu esir olmak. Hastalığı kapınca son beş günüm kalıp kalmadığını düşünmüştüm çünkü Baran Doğan beni “Peygamberin Son Beş Günü” adlı romanın romantik devrimci ozanı olan Peygamber’e benzetmişti. Karantina sürem dolunca ilk iş olarak o kitabı almaya karar vermiştim. Son beş günüm kalmamıştı. 10 günüm de kalmamıştı. Bir sincap gibi yaşamayı ciddiye alıyordum. Ne iş yapıyorsam ciddiyetle yapıyordum. Sendikal ve siyasal görevlerimi bir sincapın kozalağı yuvasına ciddiyetle taşıması gibi yerine getiriyordum. Peygamber falan değildim ben. Necip halkımın onurlu bir üyesi, devrimci sınıfımın bir neferiydim. Ben halktım. Ben emekçiydim. Onlara diz çökmemiştim. Bu da onlara dert olmalıydı. Kahvaltımı yapmalıydım önce. Zevcem işte gitmişti. Yalnız kahvaltı yapmayı da severdim. Yalnızlıktan hiçbir zaman sıkılmazdım. Mutfakta denemeler yapmayı severdim. Arayışçı biriydim. Bir sincap gibi! Evet, bir sincap gibi… Veya arı gibi, gelincik gibi, ahtapot gibi, bir leopar gibi arayışçı olmalıydım. Öyleydim. O gün; o denenmemiş, o hayal edilmemiş, o planlanmamış menemeni tarih sahnesine çıkarmalıydım. 1848’de sınıfım nasıl tarih sahnesine çıkmışsa, 1923’te Genç Cumhuriyet nasıl tarih sahnesine çıkmışsa o gün, o hayal edilmemiş menemen de tarih sahnesine çıkmalıydı. Kuş konmazlı menemen olamaz mıydı? Bir gün önce programını izlediğim Ayhan Cisimoğlu’nun dediği gibi “löö kuşkonmaaağzzh” menemene koyulmaz mıydı? Koyulurdu. Koyardım. Kimdi bunu belirleyen! Hangi AKP’li? Zaten yönetememe krizindeydiler, bir de mutfağımıza karışıyorlardı. Çeksinlerdi bıyıklarını çorbamızdan! “Löö kuşkonmaaağzzh”, “löö ıspanaaağğğh”, “löö brokoliiiğh”. Hepsini menemenime doğradım. Baharat atmadım. Baharata karşıydım. Baran Doğan baharata karşı olduğumu, sadeliğe inandığımı duyunca beni peygambere benzetmişti. Olsundu. Yaşasındı malzemelerin kardeşliği! Her şeyi atardım, karıştırırdım, hiçbir AKP’li de gelip bıyığını sokamazdı yemeğimin içine. Kahvaltımı yaptım. Kahvaltımı sindirmek için bir yarım saat televizyon izlemeye, bir şeyler okumaya karar verdim. Sonrasında spor yapacaktım. Halk TV’deki hortum reklamı çok uzayınca canım sıkıldı ve birkaç fanzin okumak istedim. Fanzinleri okudum. Bir iki şiir çok hoşuma gitti. Onların olduğu sayfaları kopartıp beğendiğim şiirleri koyduğum klasörün içindeki poşet dosyalardan birine koydum. Isınma hareketlerimden sonra ağırlık kaldırma çalışmalarına başladım. Hastalık beni biraz yorduğu için bir hafta ara vermiştim ağırlık kaldırma çalışmalarına. Üç gün önce tekrar başlamıştım. Büyük bir ciddiyetle ağırlık çalışmalarını tamamladım. Duşa girdim. Uzun zamandır şampuan kullanmayı bırakmıştım. Artık saçlarımı da zeytinyağı özlü yeşil sabunla yıkıyordum. Çocukken Tuzluçayır’daki kondumuzda, geniş metal leğende, pazar akşamları güzel güzel yeşil sabunumuzla yıkanırdık. O zamandan beridir en sevdiğim kokulardan biri yeşil sabun kokusuydu. Güzelce kurulandım.Dışarı çıkmadan önce mutlaka yapmam gereken, bir sincap gibi ciddiyetle yapmam gereken tek bir iş kalmıştı. Arko tıraş köpüğünü fırçamla köpürttüm. Maltepe Pazarı’ndan 1998’de aldığım tıraş fırçamla aramda bir bağ vardı. Can yoldaşımdı bu kadar zamandır. Yoldaşlık ne güzel bir şeydi. Permatik tıraş bıçağımı altı gün kullanırdım en fazla. O gün üçüncü gündü. Eyüp Sabri Tuncer limon kolonyamı da sıktım. Biraz yaktı. Artık dışarı çıkabilirdim. Gazetelerimi alacaktım. Her gün alırdım. Dışarı çıkamadığım günler için gazetelerin hesaplarına para yatırmıştım. Zaten ikisi de dayanışma kampanyası düzenliyordu. Son iki, üç senede sık sık dayanışma kampanyası düzenlemişlerdi. Hepsine katılmıştım. Gazeteler yaşasındı. Gazeteler bizim son kalelerimizdi. Hiçbir gazeteyi de ziyan etmemiştim. Otobüste, metroda, berberde, parkta düzgünce bir yere bırakırdım okuduğum gazeteleri. Halkım da onları okusundu. Hava ne güzeldi! Özgürlük ne güzeldi! Ey özgürlük! Okulda defterime, sırama, ağaçlara yazarım adını! Ah ne olurdu saz çalabilseydim! Ankara’da biraz daha para verip Musa Eroğlu Müzik Merkezi’ne gitmek varken, hesap kitap yapıp daha ucuz olan Abidinpaşa Cemevi’nin saz kursuna gitmiştim. Sınıftaki 40, 50 çocuk müzik öğrenmeyi imkansız kılıyordu. O paraya ihtiyacım yoktu aslında. Korsan kitap satışından iyi bir gelirim vardı. Musa Eroğlu Müzik Merkezi’nde sınıflar yedi kişilikti. Tren kaçmıştı bir kere. Olsundu, yaşadığım hiçbir şeyden pişman olmazdım ben. O deneyimden de bir şeyler öğrenmiştim mutlaka. Gazete bayime ulaşmıştım. Tokatlı Selman Dayı ile güzel bir dostluğumuz vardı. Her sabah gazeteyi alınca üç, beş muhabbet ederdik. Memleket meselelerini tartışırdık. Aydın bir esnaftı Selman Dayı. “Günün aydın olsun Selman Dayı!” Artık gazete gelmeyeceğini duyunca çok üzülmüştüm. Nasıldı yani! AKP benim gazeteme ne karışırdı! Saray Türkleri, beni gazete okumaktan alıkoyamazdı. Faşizme karşı koyma günüydü gün! Direnecektim. Halkım bana bu görevi yüklüyordu. Genç Cumhuriyet nasıl direnmişti emperyalizme! Bir burjuva devrimi yapılmıştı. Hatasıyla, sevabıyla. Tarihsel ilerlemeye küsmek olmazdı. Ne de olsa bir devrimdi. Ama burjuva devrimiydi. Sonra tercihini işçi sınıfından değil de sermayeden yana kullanmıştı. Atatürk tercihini işçi sınıfından yana kullanmak istese de çevresindeki güç odakları tercihi sermaye sınıfından yana yapması için Gazi’yi baskı altına almışlardı. O da Genç Cumhuriyeti sermaye sınıfına teslim etmek zorunda kalmıştı. Sermaye sınıfı 1950’den sonra Genç Cumhuriyetin altını adım adım oymuştu. Bu sefer öyle olmayacaktı. Direnecektim. Son bayi kalana kadar pes etmek yoktu. Nasılsa yürüyüş de yapıyordum! Başladım son bayiyi aramaya. Ümraniye Çarşı’da son bayiyi buldum. “Gününüz aydın olsun!” “Ney! Ha, aleyküm selam abi!” Sohbet etmeye pek hevesli değil gibiydi son bayi. “Bir Cumhuriyet, bir Sözcü” dedim. Sözcü’yü kısa bir sürede verdi ama Cumhuriyet’i epeyce bir aradı. “Abi Cumhuriyet bugün gelmedi galiba, haa işte bir tane var!” dedi. “Pazar eki yok ama abi sorun olur mu?” dedi. Yapacak bir şey yoktu. Belki bir emekçi Pazar ekini taşıma esnasında okumak üzere gizlice cebine atmıştır. “Sorun olmaz!” Gazetelerimi aldım ve yakınlardaki bir parkta bir banka oturup okumaya başladım. Sözcü’nün başlığı “Ne Ara Yaptınız O İşi!” idi. Esat’ın karısının hamile olması üzerine atılmış bir başlıktı. Sayfanın altında Tokmak adlı yazarın “Arap Boş Durmuyor, Şam’ın Şekerinden Vazgeçmiyor” adlı köşe yazısı vardı. Cumhuriyet ise Korkut Boratav’ın kriz haberi vermesi üzerine yapılan bir ankete istinaden “Kriz Anketlere Yansıdı” başlığını atmıştı. Gazeteleri okudum ve bankın üstüne bıraktım. Sincap gibi, ahtapot gibi, gelincik gibi, leopar gibi başlamıştım güne. Öyle de devam ettirecektim o günü. Her gün yaptığım gibi. Bir gün Peygamber gibi son beş günüm kaldığını öğrenecek olsaydım bile büyük bir ciddiyetle yaşamaya devam edecektim. Örnek Mahallesi’ne doğru yürümeye başladım sonra.

Ne zaman şarap içsem ertesi gün başağrısı çekerdim ama o gün kafamda bir tuhaflık yoktu. Bir gün önce, dört yıldır beklettiğim şarabımı içmiştim. Onu özenerek yapmıştım ve özel bir gün için ayırmıştım. Bir önceki gün benim için özel bir gündü.

Karantinamın son günüydü. 10 günlük karantina bana o kadar zor gelmişti ki! Pir Sultan’ı düşünmüştüm, Nesimi’yi, Baba İshak’ı, Nazım Hikmet’i! Ne kadar zordu esir olmak. Hastalığı kapınca son beş günüm kalıp kalmadığını düşünmüştüm çünkü Baran Doğan beni “Peygamberin Son Beş Günü” adlı romanın romantik devrimci ozanı olan Peygamber’e benzetmişti. Karantina sürem dolunca ilk iş olarak o kitabı almaya karar vermiştim.

Son beş günüm kalmamıştı. 10 günüm de kalmamıştı. Bir sincap gibi yaşamayı ciddiye alıyordum. Ne iş yapıyorsam ciddiyetle yapıyordum. Sendikal ve siyasal görevlerimi bir sincapın kozalağı yuvasına ciddiyetle taşıması gibi yerine getiriyordum. Peygamber falan değildim ben. Necip halkımın onurlu bir üyesi, devrimci sınıfımın bir neferiydim. Ben halktım. Ben emekçiydim. Onlara diz çökmemiştim. Bu da onlara dert olmalıydı.

Kahvaltımı yapmalıydım önce. Zevcem işte gitmişti. Yalnız kahvaltı yapmayı da severdim. Yalnızlıktan hiçbir zaman sıkılmazdım. Mutfakta denemeler yapmayı severdim. Arayışçı biriydim. Bir sincap gibi! Evet, bir sincap gibi… Veya arı gibi, gelincik gibi, ahtapot gibi, bir leopar gibi arayışçı olmalıydım. Öyleydim. O gün; o denenmemiş, o hayal edilmemiş, o planlanmamış menemeni tarih sahnesine çıkarmalıydım. 1848’de sınıfım nasıl tarih sahnesine çıkmışsa, 1923’te Genç Cumhuriyet nasıl tarih sahnesine çıkmışsa o gün, o hayal edilmemiş menemen de tarih sahnesine çıkmalıydı. Kuş konmazlı menemen olamaz mıydı? Bir gün önce programını izlediğim Ayhan Cisimoğlu’nun dediği gibi “löö kuşkonmaaağzzh” menemene koyulmaz mıydı? Koyulurdu. Koyardım. Kimdi bunu belirleyen! Hangi AKP’li? Zaten yönetememe krizindeydiler, bir de mutfağımıza karışıyorlardı. Çeksinlerdi bıyıklarını çorbamızdan!

“Löö kuşkonmaaağzzh”, “löö ıspanaaağğğh”, “löö brokoliiiğh”. Hepsini menemenime doğradım. Baharat atmadım. Baharata karşıydım. Baran Doğan baharata karşı olduğumu, sadeliğe inandığımı duyunca beni peygambere benzetmişti. Olsundu. Yaşasındı malzemelerin kardeşliği! Her şeyi atardım, karıştırırdım, hiçbir AKP’li de gelip bıyığını sokamazdı yemeğimin içine.

Kahvaltımı yaptım. Kahvaltımı sindirmek için bir yarım saat televizyon izlemeye, bir şeyler okumaya karar verdim. Sonrasında spor yapacaktım. Halk TV’deki hortum reklamı çok uzayınca canım sıkıldı ve birkaç fanzin okumak istedim. Fanzinleri okudum. Bir iki şiir çok hoşuma gitti. Onların olduğu sayfaları kopartıp beğendiğim şiirleri koyduğum klasörün içindeki poşet dosyalardan birine koydum.

Isınma hareketlerimden sonra ağırlık kaldırma çalışmalarına başladım. Hastalık beni biraz yorduğu için bir hafta ara vermiştim ağırlık kaldırma çalışmalarına. Üç gün önce tekrar başlamıştım. Büyük bir ciddiyetle ağırlık çalışmalarını tamamladım. Duşa girdim. Uzun zamandır şampuan kullanmayı bırakmıştım. Artık saçlarımı da zeytinyağı özlü yeşil sabunla yıkıyordum. Çocukken Tuzluçayır’daki kondumuzda, geniş metal leğende, pazar akşamları güzel güzel yeşil sabunumuzla yıkanırdık. O zamandan beridir en sevdiğim kokulardan biri yeşil sabun kokusuydu. Güzelce kurulandım.

Dışarı çıkmadan önce mutlaka yapmam gereken, bir sincap gibi ciddiyetle yapmam gereken tek bir iş kalmıştı. Arko tıraş köpüğünü fırçamla köpürttüm. Maltepe Pazarı’ndan 1998’de aldığım tıraş fırçamla aramda bir bağ vardı. Can yoldaşımdı bu kadar zamandır. Yoldaşlık ne güzel bir şeydi. Permatik tıraş bıçağımı altı gün kullanırdım en fazla. O gün üçüncü gündü. Eyüp Sabri Tuncer limon kolonyamı da sıktım. Biraz yaktı.

Artık dışarı çıkabilirdim.

Gazetelerimi alacaktım. Her gün alırdım. Dışarı çıkamadığım günler için gazetelerin hesaplarına para yatırmıştım. Zaten ikisi de dayanışma kampanyası düzenliyordu. Son iki, üç senede sık sık dayanışma kampanyası düzenlemişlerdi. Hepsine katılmıştım. Gazeteler yaşasındı. Gazeteler bizim son kalelerimizdi. Hiçbir gazeteyi de ziyan etmemiştim. Otobüste, metroda, berberde, parkta düzgünce bir yere bırakırdım okuduğum gazeteleri. Halkım da onları okusundu.

Hava ne güzeldi! Özgürlük ne güzeldi! Ey özgürlük! Okulda defterime, sırama, ağaçlara yazarım adını! Ah ne olurdu saz çalabilseydim! Ankara’da biraz daha para verip Musa Eroğlu Müzik Merkezi’ne gitmek varken, hesap kitap yapıp daha ucuz olan Abidinpaşa Cemevi’nin saz kursuna gitmiştim. Sınıftaki 40, 50 çocuk müzik öğrenmeyi imkansız kılıyordu. O paraya ihtiyacım yoktu aslında. Korsan kitap satışından iyi bir gelirim vardı. Musa Eroğlu Müzik Merkezi’nde sınıflar yedi kişilikti. Tren kaçmıştı bir kere. Olsundu, yaşadığım hiçbir şeyden pişman olmazdım ben. O deneyimden de bir şeyler öğrenmiştim mutlaka.

Gazete bayime ulaşmıştım. Tokatlı Selman Dayı ile güzel bir dostluğumuz vardı. Her sabah gazeteyi alınca üç, beş muhabbet ederdik. Memleket meselelerini tartışırdık. Aydın bir esnaftı Selman Dayı. “Günün aydın olsun Selman Dayı!”

Artık gazete gelmeyeceğini duyunca çok üzülmüştüm. Nasıldı yani! AKP benim gazeteme ne karışırdı! Saray Türkleri, beni gazete okumaktan alıkoyamazdı. Faşizme karşı koyma günüydü gün! Direnecektim. Halkım bana bu görevi yüklüyordu. Genç Cumhuriyet nasıl direnmişti emperyalizme! Bir burjuva devrimi yapılmıştı. Hatasıyla, sevabıyla. Tarihsel ilerlemeye küsmek olmazdı. Ne de olsa bir devrimdi. Ama burjuva devrimiydi. Sonra tercihini işçi sınıfından değil de sermayeden yana kullanmıştı. Atatürk tercihini işçi sınıfından yana kullanmak istese de çevresindeki güç odakları tercihi sermaye sınıfından yana yapması için Gazi’yi baskı altına almışlardı. O da Genç Cumhuriyeti sermaye sınıfına teslim etmek zorunda kalmıştı. Sermaye sınıfı 1950’den sonra Genç Cumhuriyetin altını adım adım oymuştu. Bu sefer öyle olmayacaktı. Direnecektim.

Son bayi kalana kadar pes etmek yoktu. Nasılsa yürüyüş de yapıyordum! Başladım son bayiyi aramaya. Ümraniye Çarşı’da son bayiyi buldum. “Gününüz aydın olsun!” “Ney! Ha, aleyküm selam abi!” Sohbet etmeye pek hevesli değil gibiydi son bayi. “Bir Cumhuriyet, bir Sözcü” dedim. Sözcü’yü kısa bir sürede verdi ama Cumhuriyet’i epeyce bir aradı. “Abi Cumhuriyet bugün gelmedi galiba, haa işte bir tane var!” dedi. “Pazar eki yok ama abi sorun olur mu?” dedi. Yapacak bir şey yoktu. Belki bir emekçi Pazar ekini taşıma esnasında okumak üzere gizlice cebine atmıştır. “Sorun olmaz!”

Gazetelerimi aldım ve yakınlardaki bir parkta bir banka oturup okumaya başladım. Sözcü’nün başlığı “Ne Ara Yaptınız O İşi!” idi. Esat’ın karısının hamile olması üzerine atılmış bir başlıktı. Sayfanın altında Tokmak adlı yazarın “Arap Boş Durmuyor, Şam’ın Şekerinden Vazgeçmiyor” adlı köşe yazısı vardı. Cumhuriyet ise Korkut Boratav’ın kriz haberi vermesi üzerine yapılan bir ankete istinaden “Kriz Anketlere Yansıdı” başlığını atmıştı. Gazeteleri okudum ve bankın üstüne bıraktım.

Sincap gibi, ahtapot gibi, gelincik gibi, leopar gibi başlamıştım güne. Öyle de devam ettirecektim o günü. Her gün yaptığım gibi. Bir gün Peygamber gibi son beş günüm kaldığını öğrenecek olsaydım bile büyük bir ciddiyetle yaşamaya devam edecektim.

Örnek Mahallesi’ne doğru yürümeye başladım sonra.